Vanochtend stonden we om half zeven buiten, voor een tour naar de DMZ.
Je moet eerst een uurtje met de bus, waarbij een groot deel van de weg erheen langs de grens gaat:
Een laatste controle en dan kom je in de DMZ aan:
Er schijnen rond de 2 miljoen landmijnen in dit gebied te liggen. Dus vooral op de weg blijven!
End of Separation, Beginning of Unification. Je hoort het tijdens de tour regelmatig. Er zijn op dit moment nog steeds 50.000 mensen die familie in Noord-Korea hebben wonen die ze nog nooit hebben gezien:
De DMZ is een 2 kilometer brede gedemilitariseerde zone die langs de hele grens tussen Noord- en Zuid-Korea loopt. Middenin de DMZ ligt de JSA; een stukje dat echt op de grens ligt en waar je dus in Noord-Korea kunt staan. Helaas is dit deel van de tour sinds oktober niet meer mogelijk, omdat ze bezig zijn de JSA aan te passen. Touroperators zeggen elke keer dat het “misschien volgende maand” weer mogelijk is, maar helaas. In april dus nog niet.
De eerste stop op de tour is de 3rd Infiltration Tunnel. Noord-Korea heeft op verschillende plaatsen langs de grens tunnels gegraven waardoor ze Zuid-Korea zouden kunnen aanvallen. Er zijn tot nu toe 4 tunnels ontdekt. Via elke tunnel zouden 30.000 soldaten per uur het land kunnen binnendringen. De tunnel waar je in kan ligt op 45 kilometer van Seoul. Hij ligt 70 meter onder de grond, dus je moet een aardig steile helling af voordat je er bent.
Uiteindelijk is er weinig bijzonders te zien. Want tsja, het is een tunnel.
Ze draaiden nog een overdreven blij promofilmpje en er was een souvenirwinkel, met Noord-Koreaanse artikelen. Kim-Jong zal z’n Wodka niet voor niks importeren, dus ik gok dat het niet te drinken zal zijn:
De volgende stop is Mount Dora. Een uitzichtsplatform waar je naar Noord-Korea kunt gluren.
Ze hebben langs de grens een stad gebouwd (Kaesong Industrial Region) waar jarenlang door Zuid-Koreaanse bedrijven met Noord-Koreaanse werknemers gewerkt is (mooi goedkoop). De stad was grotendeels opgezet door de baas van Hyundai. Maar na een incidentje op een eiland waar een toeriste is doodgeschoten hebben ze de boel stilgelegd:
Een spelletje “wie heeft de langste… vlaggenmast.” Zuid-Korea had in Deseong-Dong een vlaggenmast van 100 meter hoog:
Dus daar moest Noord-Korea overheen met een mast van 160 meter hoog. Kijŏng-dong schijnt een spookstadje te zijn waar niemand woont. In Noord-Korea noemen ze het een vredesdorp, in Zuid-Korea een propagandastad.
Daarna ging de tour naar Dorason Train Station. Het spoor dat hier loopt is op 31 juli 2000 met elkaar verbonden. De landmijnen zijn opgeruimd en op 11 april 2002 werd het treinstation officieel geopend. Een jaar later werd de Gyeongui Railroad officieel in gebruik genomen.
Heel bizar om te zien: een compleet verlaten treinstation. Met een poster aan de muur van een spoorlijn waarmee je Parijs zou kunnen bereiken:
De spoorlijn werd tot nu toe gebruikt om goederen op en neer naar het fabrieksstadje in Noord-Korea te vervoeren. Ze noemen het symbolisch ‘The First Station toward The North’, in de hoop dat het ooit in gebruik genomen zal worden voor personenvervoer:
Op het perron staat een stuk van de Berlijnse muur: The Wall of Reunification Clocks. Met aan de linkerkant een klok die stilstaat op het moment dat Duitsland weer een werd. En rechts een klok voor Korea, die nog steeds doorloopt:
Koreaanse lunch, bulgogi met wafels:
Na de lunch zijn we nog kort gestopt in Imjingak Park aan de Imjin rivier. Dit parkje is oorspronkelijk aangelegd voor de 5 miljoen Noord-Koreaanse vluchtelingen die niet meer terug konden naar hun eigen land. Ze hebben er het Mangbaedan Memorial gebouwd, waar Zuid-Koreanen op feestdagen heen komen om te knielen naar hun ouders of familieleden die in Noord-Korea zijn achtergebleven:
De Freedom Bridge waar in 1953, na de Koreaanse oorlog, 12773 Prisoners of War zijn uitgewisseld. De brug was verwoest in de oorlog (alleen de pijlers stonden er nog), maar is tijdelijk herbouwd om gevangenen uit te wisselen:
Een hek met lintjes, waar wensen op zijn geschreven:
Een kapotgeschoten locomotief die bij Changdan Station was achtergebleven, in wat de laatste stop naar Noord-Korea op de Gyeongui Line was:
Rond een uur of twee werden we weer in Seoul afgezet. We zijn toen naar Blind Alley’s Racoon Cafe gegaan. Ze hebben hier drie wasberen rondlopen die je kunt aaien en voeren:
Een beetje zielig was het wel; die wasberen in zo’n kamertje. Maar toch ook wel bijzonder om van dichtbij te zien.
Aan het eind van de middag zijn we naar Hongdae gegaan. Dit wijkje ligt bij Hongik University en bleek misschien wel het leukste wijkje van Seoul. Op een pleintje staan verschillende bandjes te spelen en er is een dansclubje bezig:
Daarnaast zitten er een hoop kleine winkeltjes, waaronder Mariwhale Macarons:
바라보다 (Turend), een standbeeld op een kruising in Hongdae:
Bij de Jordan Flagship store hadden ze een door Tinker Hatfield gesigneerd paar van de “Air Jordan III Seoul” uit 2018. De schoen was alleen in Korea te koop en is gemaakt als aandenken aan de 1988 Slam Dunk contest en de Olympische zomerspelen in Seoul. Een (niet gesigneerd) paar gaat nu voor ongeveer 1200 euro:
Op bijna alle auto’s hebben ze hier van die blauwe rubbers zitten bij de deuren. De eerste keer dacht ik dat iemand ze er op een nieuwe auto vergeten was af te halen. Dat klopt op zich, alleen laat dus bijna iedereen ze er hier gewoon op zitten:
’s avonds zijn we naar Insadong gelopen.
Dit wijkje bestaat al meer dan 500 jaar. Het waren eerst 2 dorpjes: In en Sa, gescheiden door een beekje.
Tijdens de Japanse bezetting werden rijke Koreanen gedwongen hun bezittingen te verkopen. Zo werd de wijk een middelpunt voor de antiekhandel. Tegenwoordig vind je er vooral souvenirwinkels en restaurantjes:
Insadong heeft een eigen lekkernij: de Hotteok. Oorspronkelijk door Chinezen naar Korea gebracht en een wat zoeter gemaakt om aan de Koreaanse smaak te voldoen. De vulling bestaat uit suiker, honing, gemalen noten en kaneel. Even warm maken en je hebt een soort Koreaanse appelflap:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten